La diferencia fundamental [de la cultura obrera] con la cultura de los intelectuales que tan odiosa me resultaba es el principio de modestia. El militante obrero, el representante obrero, aunque sea culto, es modesto porque, se podría decir, reconoce que existe la muerte, como la reconoce el pueblo. El pueblo sabe que uno muere. El intelectual es una especie de cretino grandilocuente que se empeña en no morirse, es un tipo que no se ha enterado que uno muere, e intenta ser célebre, hacerse un nombre, destacar… esas gilipolleces del intelectual que son el trasunto ideal de su pertenencia a la clase dominante.
Somos Ninguén
Señalamos aquí la página web de Somos Ninguén, un colectivo gallego en cuya página web el lector podrá encontrar reflexiones y materiales muy estimulantes para ir construyendo entre todos una práctica política de izquierdas robusta e inteligente. Reproducimos a continuación la presentación del colectivo.
* * *
Richard Sennett dicía que a autocompracencia —a actitude guiada polo principio de que todas as cousas son as mellores posibles no mellor dos mundos posibles— unida ao individualismo está a minguar a capacidade das persoas para algo que as persoas levaban facendo desde tempos inmemoriais: cooperar. Cando nada do existente merece ser desafiado e cando cada un debe ocuparse en exclusiva dos seus propios asuntos, a idea de cooperar para acadar un fin superior ao que conseguiría cada parte por separado naufraga.
As persoas que conformamos Somos Ninguén rexeitamos a autocompracencia, non cremos vivir no mellor dos mundos posibles. Avogamos tamén por combater o andazo do individualismo separador que só interesa aos ocupantes dos Palacios. Así, a nosa avinza quere traballar mancomunadamente na Crítica do existente, tanto no vencellado coa situación política xeral como coa situación particular das esquerdas. E quere facelo aplicando xa, na práctica, o que o comunitarismo implícito a toda esquerda aconsella: situar o nós sobre o eu.
O mesmo que o fedello do Ulises de Homero, Somos Ninguén porque gozamos xogando a despistar un chisco aos Cíclopes. Como @s zapatistas que protagonizaron o primeiro grande alzamento antineoliberal iluminándonos o camiño, Somos Ninguén porque pensamos que a vantaxe do pasamontañas é que detrás del pode estar calquera. Somos Ninguén, tamén, porque os nosos e as nosas son aquelas que nos libros de historia non adoitan aparecer individualizados co nome propio e si como turba anónima ou espectro ameazante.
O boletín Somos Ninguén terá unha periodicidade mensual e dedicarase á reflexión política. Primaremos a elaboración, por parte do consello de redacción, dun editorial mensual de análise da conxuntura. Unido a isto, o colectivo actuará como prescriptor de artigos e outros materiais tanto propios como alleos.
Somos Ninguén é un proxecto en construción. No ano V da última crise sistémica do capitalismo globalizado queremos chantar estes alicerces sen saber moi ben —e sen preocuparnos demasiado— como serán as paredes, as fiestras nin o teito.
Polo momento, esta é a nosa humilde casa. A entrar nela é que vos convidamos.
28 /
11 /
2013